اشعار

چشم وا کن تا ببـینی حال من را فاطمه            تا ببـینی خانه نه، بیت الحزن را فاطمه

ای بـهـار آرزویـم با خـزان خود بـبـین            زردی رخسار گـل‌های چمن را فاطمه

بسوزیم و بسوزانـیم با گریه دو عالم را            که سوزاندند ناموس رسول الله اعظم را

لگد بر شاخه خورد و بار افتاد از درختی که            به زیر سایه‌اش گیرد از آدم تا به خاتم را

بقـیـعِ چـشم من از اشک مثل دریا شد            شبی‌که پای فراقت به این جهان وا شد

به عهد پیری خود نیز بر تو خواهم سوخت            که در بهـار جـوانی قـدت چنـان تا شد

ای مـدیـنه ای حـریم مصطفی            ای مـدیـنـه سـرزمـین پُـر بـلا

ای مدینه سـیـنه سـیـنای عشق            ای مدینه گـلشن گل‌های عشق

نـدیـدم ز چـشـمـان تـو مهـربـان‌تر            ز امـواج دریــای آن بـیـکــران‌تـر

دلت چون شـقـایق ز غـم پُر تلاطم            ز بـاغ بـنـفـشـه رخـت ارغـوان‌تـر

قـلـم چـگـونه گـذارد قدم به ساحت تو            »توان واژه کجا بود و طرح صحبت تو«

خـدا به یُـمـن شـما رزق می‌دهد ما را            زمین نـشـسـته سر سـفـرۀ قـناعـت تو

با رفـتن تو جوشن و لشکر، چه فایده            عـالـم شـود فـدائـی حـیـدر چـه فـایـده

وقتی تو نـیـستی که نگـاهت کند علی            گـیـرم کـنـم نـگـاه به اخـتـر چه فـایده

آن شب که دفن کرد علی بی‌صدا تو را            خون گریه کرد چشم خدا در عزا تو را

در گوش چاه، گوهر نجوا نمی‌شکست            ای آشـیانِ درد، عـلـی داشـت تا تو را

بـی‌تـو چـه کـنـد مولا؟ یا فاطمة الزهرا            افـتـاده عـلـی از پـا، یا فـاطـمة الزهـرا

وقت است که از رحمت، دستی ز علی گیری            افـتـاده ز پـا مـولا، یـا فـاطـمـة الـزهرا

صحبت از دستی که رزق خلق را می‌داد، شد           هر کجا شد حرف ازآن بانو، به نیکی یاد شد

گردش تـسبـیح او افـلاک را تدبیر کرد           از پـر سجـاده‌اش روح‌الـقدس ایجاد شد

شـمع جـمع آل طه بضـعه خـیر الـورى           دختر شمس الضحا و همسر بدر الدّجى

آفـتاب برج عـصمت گوهر درج شرف           لیـلةالـقـدر وجـود و سـرّ و نامـوس خدا

از خجالت تا ابد پیشانی حـیدر تر است            مرگ، بعد از تو برای مرد تو شیرین‌تر است

رفـتـی ای اُمِّ ابـیـهــای نـبـی امــا بـدان            مرتضی هم مثل زینب بعد از این بی‌مادر است

الا مـادر شـکـسـتـه پــرّ و بــالـم            تو رفـتی از غـمت من در مـلالم
نـبــودم تـا سـپــر گــردم بـرایـت            حـلالـم کـن حـلالـم کـن حــلالــم

آهـی کـشـید آتـش و از شـرم آب شد            آن دم کـه قـاتـل نـفـس بـوتـراب شـد

وقتی که فاطمه به دفاع از علی شتافت            هرچه که بود نقـشۀ دشمن برآب شد

ندارد بی‌تو پایان اشک چشمان ترم انگار          گرفته با همه قوت غریبی در برم انگار

تو که رفتی دگر روز خوشی در زندگانی نیست          فرو رفته به مرداب محن پا تا سرم انگار

لبخند زدی، اشک علی را نگران کرد            تابوت، امـیدِ همه را فـاتحه‌خـوان کرد

لبخندِ تو آن روز پس از دیـدنِ تـابوت            گُل بود که روئید ولی زود خزان کرد

دگر آن خرده جان هم پر کشید از نیمهٔ جانش           امیرالمؤمنین سوزد به یـاد آه سوزانش

عجب کوچی پرستو داشت که کابوس آن رفتن           برای مرتضی درد و به زهرا بود درمانش

درک تو در تـصور خـلقـت نیامده            شـأنت هـنوز هم به روایت نـیامده

ای از ازل مصور تصویر لایـزال            آئـیـنه‌ای به این همه قِـدَمت نیـامده

عـطر تو را بهشت زد و جـاودانه شد            جـبـریل هم که خـادم این آسـتـانـه شد

مقـصـودِ از خـلـق همه مـاسـوا تـویی            عـالـم برای گـردش دورت بـهـانه شد

طی شده فاطمیه روضه به پا هست هنوز            داغ تشـییع تنت بر دل ما هست هنوز

علت خانه نـشـینی عـلی مـعـلوم است            ردّ خون بر در و دیوار بجا هست هنوز